Η νέα πόλη, η Νικόπολη, χρειαζόταν προφανώς και νερό κι αυτό της το προσέφεραν, μέσω ενός υδραγωγείου, οι πηγές του ποταμού Λούρου, πηγές τόσο πλούσιες που και σήμερα ακόμη υδρεύουν τρεις πόλεις: την Αρτα, την Πρέβεζα και τη Λευκάδα. Το νερό έπρεπε να διανύσει 50 ολόκληρα χλμ. για να φτάσει στην πόλη.

Ο υδραγωγός, κατωφερής συνεχώς έτσι ώστε το νερό να φτάνει με ικανοποιητική πίεση στην Νικόπολη, συναντούσε στη διαδρομή χαράδρες, ρεματιές, λόφους και πεδιάδες και προσαρμοζόταν αναλόγως. Αλλού λαξεύτηκε μέσα στο λόφο, αλλού διαμορφώθηκε σε σήραγγα, αλλού ανυψώθηκε με τοξωτές γέφυρες κι αλλού, πιο σπάνια, ήταν υπόγειος, κτιστός μέσα στο χώμα.

Το χαρακτηριστικό ρωμαϊκό έργο, σπουδαίο επίτευγμα της υδραυλικής μηχανικής της εποχής, κατασκευάστηκε τον 1ο αι. μ.Χ., ίσως από τον αυτοκράτορα Νέρωνα. Φαίνεται όμως ότι υπέστη φθορές γι’ αυτό αργότερα, στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουλιανού, τον 4ο αι. μ.Χ., επισκευάστηκε. Σήμερα, αρκετά τμήματά του παραμένουν όρθια και εμφανή, για να θυμίζουν τη μηχανική δεινότητα των Ρωμαίων.