Στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ., στο κέντρο περίπου της ρωμαϊκής Νικόπολης, οικοδομήθηκε το Ωδείο, κτίριο πολυσύχναστο και κοσμαγάπητο. Αρχιτεκτονικά θυμίζει τα αρχαία ελληνικά θέατρα, γιατί ο χώρος για τους θεατές ήταν ημικυκλικός. Όμως, εν αντιθέσει με τα θέατρα, αυτό όπως και όλα τα ωδεία της ελληνικής και της ρωμαϊκής αρχαιότητας ήταν στεγασμένο.

Στο επιβλητικό, καλοφτιαγμένο ωδείο της Νικόπολης μαζεύονταν οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις, όχι όμως μόνο για να παρακολουθήσουν συναυλίες. Τα αρχαία ωδεία ήταν κτίρια πολλαπλών χρήσεων. Κάτω από τη στέγη τους, πίσω από τους τοίχους τους με την περίφημη ακουστική, διοργανώνονταν μουσικές παραστάσεις, μουσικοί αγώνες, ποιητικές απαγγελίες, θεατρικά δρώμενα, παραστάσεις παντομίμας, αλλά και συναθροίσεις δημόσιου χαρακτήρα.

Το κοίλο του Ωδείου, που απαρτιζόταν από 22 σειρές εδωλίων, μπορούσε να φιλοξενήσει 1.600 θεατές. Η μέριμνα για την απρόσκοπτη κίνησή τους αποτέλεσε βασική σχεδιαστική αρχή του κτιρίου. Οι αρχιτέκτονές του κατασκεύασαν ένα ολόκληρο σύστημα διαδρόμων και κλιμάκων για να μπορούν οι θεατές να μπαίνουν και να βγαίνουν γρήγορα, χωρίς να συνωστίζονται και να ταλαιπωρούνται.

Λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό πλαίσιο και τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του, η οικοδόμηση του Ωδείου τοποθετείται μέσα στο 1ο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ. Εγκαταλείφθηκε στα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ. και μέχρι τα μέσα του 20ού το μεγαλύτερο μέρος του παρέμεινε κρυμμένο στο χώμα. Έπειτα ξεκίνησαν οι διαδικασίες αποκάλυψης, αποκατάστασης και ανάδειξής του.