Στα αρχαία χρόνια, η μουσική, η ποίηση, το θέατρο, υπηρετούσαν τη λατρεία, ειδικά του θεού Διονύσου, γι’ αυτό και όσοι ασχολούνταν με τις τέχνες αυτές ονομάζονταν «Τεχνίτες του Διονύσου». Με το πέρασμα του χρόνου, η σύνδεση με τη θρησκεία ατόνησε. Στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. επαγγελματίες μουσικοί, ποιητές, υποκριτές (ηθοποιοί) χορευτές, χορωδοί, σκηνικοί τεχνίτες, κήρυκες και όλοι οι σχετικοί καλλιτέχνες ήταν συνειδητοποιημένοι συνδικαλιστές, οργανωμένοι σε επαγγελματικές ομάδες, που τις ονόμαζαν Κοινά Τεχνιτών Διονύσου.

Η εκλεπτυσμένη Αμβρακία των ελληνιστικών χρόνων είχε τους δικούς της «Τεχνίτες του Διονύσου». Οι φιλολογικές πηγές, και οι επιγραφές, μεταφέρουν μέχρι τις μέρες μας κάποια από τα ονόματά τους. Τους Αμβρακιώτες έτερπαν με τα έργα τους κωμωδοί, όπως ο Δαμότιμος, ο Επίτιμος, ο Φίλων, ο Επικράτης, τους γοήτευαν με την τέχνη τους ηθοποιοίοι, όπως ο Ίππασος, χορευτές, όπως ο Ηρακλείδης, τους ξεσήκωναν με τους ήχους τους μουσικοί, όπως ο αυλητής Νικόκλας και ο κιθαρωδός Ξενοκράτης.